కవ్వింత

     అనగనగా ఎప్పుడో భూమి పుట్టినప్పుడు పుట్టిన పిచ్చి మహారాజు ఒకడుండేవాడు. ఆయన చేసేవన్నీ మహా పిచ్చి పనులే. ఎందుకు ఎలా అని నన్ను అడగద్దు. నాక్కూడా చెప్పలేదు. నాకే కాదు, ఎవ్వరికి చెప్పలేదు. చెప్పడు కూడా. ఎందుకంటే ఆ పెద్దాయనకి పిచ్చి. చెప్పా కదా, మహా పిచ్చి. పిచ్చి పీక్స్.అస్సలు ఏమన్నా చెప్తేనేకదా, ఎవరికైనా తెలిసేది. ఆయనకి ఎందుకు పిచ్చి పట్టిందో తెల్సిన వాళ్ళందరూ ఇప్పుడు రాజ్యం లో లేరు. ఎప్పుడో బకెట్లు,పాత్రలు, కుండలు, చెంబులు వాళ్ళ ఇంట్లో ఏముంటే అవి తన్నేసి పోయారు. ఈ పిచ్చిమారాజు ఒక్కడే మిగిలాడు. చెప్పా గా, ఎప్పుడో భూమి పుట్టినపుడు పుట్టాడు అని.      ఈ పిచ్చిమారాజు అస్సలు రాజు ఎట్టా అయ్యాడు అని రాజ్యం లో అందరికి మహా డౌటు గా ఉండేది. కానీ ఎవ్వరికి అడగడానికి జేబులో గుండె ఉండేది కాదు. అడిగితే ఏ పిచ్చి శిక్షో వేస్తాడు అని. వెనుకటికి పిచ్చిపుల్కన్న అనే గొప్పవ్యక్తి ఇట్లానే ముందు వెనుక ఆలోచించకుండా రాజదర్బారు లో దూరి దొరగారి కాలరు దొరకబట్టుకొని ఏందిబే ని పిచ్చి దొరతనం అని దున్నేసాడంటా. దొరగారు మొదట జడుసుకొని, తరవాత తానే రాజు అని గుర్తు తెచ్చుకొని, ఏమంటివి ఏమంటివి.. రాజుగారి నే ఏందిబే అందు

     బ్లాగ్లోకానికి నమస్తే, వీడేంటి మాకు సలహా ఇచేది అనుకోకుండా కాస్త చదవండి. ఈ సలహా blogger.com వాడుతున్న రచయితల కోసం. మనలో చాలా మంది కొన్ని సంవత్సరాలుగా బ్లాగ్గింగ్ చేస్తున్నారు. మొదట్లో బ్లాగులు రాసే వాళ్ళు, మరియు చదివే వాళ్ళు సిస్టం లేదా లాప్టాప్ వాడేవాళ్ళు. కాని ఇప్పుడు మాత్రం 40 నుంచి 60 శాతం, కొన్ని బ్లాగులకి అంతకంటే ఎక్కువ శాతం మొబైల్ విసిటర్స్ ఉన్నారు. ఈ విషయాన్ని మీ blogger dashboard లో stats లో ఉన్న audience tab లో చూడచ్చు. కాని వచ్చిన చిక్కల్లా, మనం వాడే బ్లాగు థీమ్స్ బాగా/కొంచెం పాతవి. ఈ థీమ్స్ మొబైల్ లో సపోర్ట్ చేసిన, నావిగేషన్ కష్టం గా ఉంటుంది. అందువల్ల మొబైల్ లో మన బ్లాగు చూసే వాళ్ళకి ఏదైనా old post చూడాలంటే, వరుసగా నెక్స్ట్ క్లిక్ చేస్తూ పోవాల్సివస్తుంది. ఇలాంటప్పుడు మన రీడర్ కి చదివే ఇంట్రెస్ట్ పోతుంది. Wordpress ఇలాంటి విషయాల్లో Blogger కంటే కొంచెం మెండే అయిన, చాలామంది రచయితలు, సులభం గా ఉండడం వల్ల Blogger నే ఎంచుకుంటారు. దీన్ని పరిష్కరించడానికి Blogger(Google) కొత్త థీమ్స్ ని ప్రవేశపెట్టింది. 

నా పాటికి నేను గుర్రుపెట్టి నిద్రపోతుంటానా, మెత్తగా బుగ్గ మీద మీటి తెల్లారింది లే అంటావ్, నాకు మాత్రం ఉండదా, ఈ అందమైన ఉదయం నీతో గడపాలని. నా పాటికి నేను బాల్కనీ లో కాఫీ తాగుతూ ఉంటానా, మెల్లగా వచ్చి ఒల్లో కూర్చొని సరసాలు ఆడుతావ్. నాకు మాత్రం ఉండదా, ప్రేమ గా నీతో ఆడుకోవాలని. నా పాటికి నేను లీనమై పేపర్ చదువుతుంటానా, టిఫిన్ పట్టుకొచ్చి ప్రేమగా తినరాదూ అంటావ్. నాకు మాత్రం ఉండదా, నీ చేతి వంట కడుపార తినాలని. నా పాటికి నేను ఆఫీసుకి పోతూ ఉంటానా, అడ్డొచ్చి అమాయకం నిండిన చూపుల్తో ఆగిపోరాదూ అంటావ్. నాకు మాత్రం ఉండదా, రోజంతా నీతో గడపాలని. నా పాటికి నేను ఎదో పని చేసుకుంటుంటానా, కాల్ చేసి మధురం గా ఏం చేస్తున్నారండి అంటావ్. నాకు మాత్రం ఉండదా, నీతో గంటలకొద్ది మాట్లాడాలని. నా పాటికి నేను కొలీగ్స్ తో మాటల్లో మునిగిపోయుంటే, లంచ్ టైం అయింది బావ అని ముద్దుగా మెసేజ్ పెడ్తావ్. నాకు మాత్రం ఉండదా, నీతో కలిసి లంచ్ చేయాలని. నా పాటికి నేను మొహం కడుక్కొని ఇంట్లోకి వస్తుంటే, గుమ్మం దగ్గర నుల్చోని, తుడవనా అని కొంటెగా కన్నుమీటుతావ్. నాకు మాత్రం ఉండదా, నీతో సరసాలాడాలని. [ ఈ కార్పొరేట్ జీవితాల్లో, ఆఫీసు

      ఈ ప్రపంచం లో అన్నిటికన్నా కష్టమైన పని ఏంటి అని నన్ను అడిగితే నేను చెప్పే సమాధానం... పొదున్నే లేవడం. కావాలంటే పొద్దున ఆరు గంటల దాకా మేలుకుంటా గాని, పొద్దున్నే ఆరుకే లేవమంటే మాత్రం కుదరదు. బుద్దున్నవాడేవాడన్న అంత పొద్దున్నే లేస్తాడా చెప్పండి. నైట్ అంతా ఫేసుబుక్ లో దొర్లాలి..యూట్యూబ్ లో దేఖాలి( హిందీ లో చెప్పా)... వాట్సప్ లో దున్నాలి... ఇంతా కష్టపడి అర్ధరాత్రి దాక మేలుకుంటే, పొదున్నే లేచి ఆఫీసు కి పోవాలి. ఏం.. మా లాంటి పెళ్లి కాని కుర్రాలకి మధ్యాహ్నం నుంచి ఆఫీసు కు వచ్చే వెసులుబాటు ఇవ్వొచ్చు గా.       సరే అని యాజ్ యూసువల్ గా, లేటుగా ఆఫీస్ కి వెళ్ళా... ఆఫీస్ గుమ్మం దగ్గర గుమ్మడికాయ (మా రెసెప్షనిస్టు) కిక్కికి.. అని వెకిలి గా నవ్వింది...అలా హాలులో నడుస్తూ వెళ్తుంటే కోలీగ్ వెటకారంగా, నా మీద యుద్ధం గెల్చినట్టు ఓ పిచ్చి చూపు, ఓ వెర్రి నవ్వు విసిరాడు.. ఈ వెర్రిమాలోకంతో ఏంటి లే అని నా డెస్క్ దగ్గర పోయా. "కం టు మై డెస్క్" ఇట్లు మీ పిచ్చిబాసు (పిచ్చి నేను యాడ్ చేశా) అని బంక నోటు ముక్క( స్టికీ నోట్స్) సిస్టం కి అంటించి ఉంది. తొక్కలో వాడు పిలిస్తే నేనేంటి పొయేది

        అందరి పిల్లలాగే నాక్కూడా బొమ్మలంటే చాల ఇష్టం. ముఖ్యంగా కూ.. చుక్ చుక్ ..రైలు బొమ్మ, బ్రూ..మ్ బ్రూ.....మ్  కారు బొమ్మ, ట్రింగ్ ట్రింగ్ ఫోన్ బొమ్మ... నాకు బాగా ఇష్టమైన బొమ్మలు. రైలు తీస్కుని.. ఇసుక లో పట్టాలు లేకపోయినా భలేగా నడిపేసేవాడ్ని. కారు బొమ్మలు రెండు ఉండేవి. ఒకటి ఎర్రది ఇంకోటి నల్లది. నల్లది పోలీసు కారు, ఎర్రది దొంగల కారు. ఎడమ చేతి తో దొంగలు కారు పారిపోతుంటే కుడి చేతి తో పోలీసు కారు వెంటాడేది. నా హాలీవుడ్ యాక్షన్ సినిమాల ఇష్టం ఇక్కడ్నుంచే వచ్చిందన్నమాట. ఇంక టెలిఫోన్ ఐతే రింగు నేనే, అటు వైపు నేనే, ఇటు వైపు నేనే. అప్పుడప్పుడు పోలీసులు నాకు ఫోన్ చేసి దొంగల గురించి ఇన్ఫర్మేషన్ ఇచ్చేవాళ్ళు. కొన్ని సార్లు మా పెద్దమ్మ కి కాల్ చేసి మాట్లాడేవాడిని. ఇంకొన్ని సార్లు సుజి (ఎవరో చెప్పను పొండి :p ) తో మాట్లాడేవాడిని. మిగతా పిల్లలకి ఈ బొమ్మలు అంటే ఎందుకు అంత ఇష్టమో తెలీదు గాని నాకు మాత్రం రెండు కారణాలున్నాయి. బొమ్మలు నా చాకోలెట్లు, బిస్కెట్లు అడగవ్ - అప్పట్లో చాలా తెలివిగా మా స్కూల్ పక్కనే కిరానా కొట్టు పెట్టారు. పెట్టింది కూడా మా స్కూల్ హెడ్ మాస్టరే. మాస్టరమ్మ ఆంటీ (హెడ్ మాస్టరు

ఆదివారం అమావాస్య అర్థరాత్రి(నిన్ననే!)... ఆదివారం అమావాస్య అర్థరాత్రి సమయంలో ఏవేవో జరుగుతాయని చిన్నపుడు మా నానమ్మ చెప్తే నేను నమ్మేవాణ్ణి కాదు. కానీ నిన్న రాత్రి జరిగింది తల్చుకుంటే నిజమేమోననిపిస్తుంది. రాత్రి నేను టెర్రస్ మీద పడుకొని ఉన్నాను. సడెన్ గా అర్థరాత్రి మెళకువ వచ్చింది. నా మీద ఉన్న దుప్పటి ఎవరో లాగుతున్నట్టనిపిచింది. దాంతో నాకు టెన్షన్ వేసింది. తర్వాత దాహమేసింది(అంటే గొంతెండిపోయింది).మొత్తానికి చాలా భయమేసింది. ఎంతంటే ఆ భయంతో కళ్లు కూడా తెరవలేకపోయాను.కానీ నోరు తెరిచి చూళ్లేం కదా! అందుకే కళ్లే తెరిచాను.నా కాళ్ల దగ్గర ఏదో ఆకారం అస్పష్టంగా కదులుతున్నట్టుగా అనిపించింది.నా గుండెలు ఝల్లుమన్నాయి(క్షమించాలి నాకున్నది ఒక గుండే ఐనా అందరూ వాడతారని బహువచనం వాడాను). అక్కడున్నదేదో చూద్దామంటే చుట్టూ మన ప్రభుత్వం దయ(కరెంటు కోత) వల్ల వచ్చిన కారుఛీకటి అప్పుడే వేసిన తారురోడ్డులా ఉంది(ఛ! సమయానికి సరైన ఉపమానాలు కూడా గుర్తొచ్చి చావవు). పైగా అమావాస్యట నిన్న, నెలకోసారే కదా అని చంద్రుడు కూడా రెస్ట్ తీస్కోవడానికి వెళ్లాడు. కళ్లకు గంతలు కట్టు